Hebben we het over de hervorming van de “gezondheidszorg” of over de hervorming van de ziektekostenverzekering?

Al het gepraat over “Gezondheidszorghervorming” heeft zeker een vuurtje doen ontbranden bij talloze Amerikanen! Elke nationale Breda Nieuws– en talkshow is de laatste tijd gericht op dit hot-button-onderwerp.

De economische crisis is duidelijk de katalysator voor de voorgestelde ingrijpende veranderingen in de nationale “gezondheidszorg”. Schaarse fondsen en middelen, evenals een dreigende economische “ineenstorting” (zoals sommigen beschrijven) dwingen ons na te denken over hoe we de gezondheidszorg moeten beheren in moeilijke tijden… en in extreme omstandigheden.

We horen termen als “gerantsoeneerde gezondheidszorg”, “gesocialiseerde geneeskunde”, “universele verzekering” en de “waarde van het menselijk leven”. Het is geen wonder dat dit onderwerp tot zo’n verhitte dialoog heeft geleid.

Terwijl ik de eerste 23 jaar van mijn leven in het ‘socialistische’ Canada doorbracht, en nog steeds veel tijd en energie doorbracht in hun medische systeem met mijn beide ouders, heb ik misschien een ander perspectief dan het sensationele dat in de media wordt geportretteerd.

Ik ben volkomen bereid om toe te geven dat ik niet alle politiek en administratieve rompslomp begrijp. Ik heb gewoon een herinnering aan hoe de dingen zich echt afspeelden in dat systeem en talloze ervaringen waarop ik een beroep kan doen.

Toen ik opgroeide, herinner ik me heel duidelijk dat ik uit eigen zak heb betaald voor vele dokters- en specialistenbezoeken, behandelingen en procedures, en een gedeeltelijke “eigen bijdrage” heb betaald voor de overige vormen van zorg: fysiotherapie, operaties, recepten, enz. Niet bepaald de foto die ik nog steeds op het nieuws zie geschilderd.

Ik heb de afgelopen 18 jaar gestudeerd en gewerkt op het gebied van gezondheid en welzijn, ik weet dat ik een ander perspectief heb. Ten eerste zou ik willen dat we dit niet langer ‘gezondheidszorg’ noemen. Het onderwerp van dit gesprek is “ziektezorg”. Ik weet dat ik daar niets aan kan veranderen, maar het irriteert me! Woorden zijn belangrijk.

Ik vind het geen uitdaging om te betalen voor – te investeren in – mijn eigen gezondheid. Ik investeer graag in levensstijlkeuzes die proactief bouwen aan een betere gezondheid. Keuzes zoals: gezonder voedsel, voedingssupplementen van hoge kwaliteit, zuiver water, fitnesslessen, uitrusting en gereedschap, chiropractische zorg, massage, minder giftige persoonlijke verzorging, huishoudelijke en gazonverzorgingsproducten, enzovoort. Ik verwacht voor geen van deze dingen een handreiking… hoewel het zeker leuk zou zijn! Het is gewoon niet realistisch. Mijn gezondheid en die van mijn gezin is mijn verantwoordelijkheid.

Als we blijven praten over ziektezorg alsof het ons op de een of andere manier gezondheid zal verschaffen, zullen we doorgaan met onze verwoestende trend van ongeëvenaarde aantallen chronische ziekten in alle leeftijdsgroepen. We zijn in de war.

Welk medicijn, operatie, verzekeringsplan of federaal programma zou ooit een probleem kunnen oplossen vanwege een gebrek aan vers, gezond, heel, onbesmet (genetisch vereist) echt voedsel? Of een probleem door zittend leven en gebrek aan regelmatige (genetisch vereiste) beweging? Of een probleem door een gebrek aan gezonde emoties zoals liefde en vreugde? Of een probleem als gevolg van toxische gedachten en emoties zoals angst, zorgen, haat en hopeloosheid?

Denken dat de nationale “gezondheidszorg” verantwoordelijk is voor onze gezondheid is onverantwoord van onze kant. Het is ook dwaas. Hun paradigma is nog steeds het ziekteparadigma. Waarom zouden we in vredesnaam verwachten dat ze ons gezondheid bezorgen?